تنها یک بار با تمام شجاعت پا به درون این سیاهی های بی پایان گذاشتم

می دانستم که حقیقت باید در جایی پنهان بماند

و من راه عمیق ترین غم ها را بر گزیدم

جایی که حقیقت پنهان شده

بسیار سرد است این ابهامی که روی صورتم حس می کنم

بسیار تاریک و پر معناست لمس هایش,

همه ی وجودم را در بر گرفته

تاریکی به آرامی وجودم را به چنگ گرفت

از وقتی که تمام امید هایم را فدا کردم و پا به

این وادی پریشانی گماردم,

روان های خرد شده ی بسیاری را دیدم

که پژمرده می شوند , به آرامی جان می بازند

و محو می شوند انگار که دیگر نوری هرگز پدیدار نخواهد شد

هنوز می توانم حس کنم که این پایین آرمیده ام

تمام نیرو هایم را با ترس و وحشت از وجودم بیرون کشیدندو

حقیقت به آرامی در حال مرگ است

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: